زمستانی دیگر می رود
ومن هنوز باور دارم
دلهایمان جوانه خواهد زد
و بهار ابدی
سرزمینم را
شکوفه باران خواهد کرد
غیر ممکن نیست اگر
کینه ها را به آب بسپاریم
افکار کهنه و ترسمان به باد
بیا اینبار هفت سین را
نه در کنج خانه
در وسعت ذهنی بچینیم
که جنسی دارد
از یکدلی و عشق
که بهار آنزمان ست
که دل من وتو تازه شود
بیا یکبار دیگر بنویسیم
آخر قصه ما
پرستو به آشیانه اش رسید.........

نسیم دانه را از دوش مورچه انداخت...

مورچه دانه را دوباره بر دوشش گذاشت و به خدا گفت:

آدمهای ساده را دوست دارم، همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند، همان ها که برای همه لبخند دارند، همان ها که همیشه هستند برای همه هستند، آدمهای ساده را باید مثل یک تابلوی نقاشی ساعتها تماشا کرد؛ عمرشان کوتاه است! بسکه هر کسی از راه میرسد یا ازشان سوءاستفاده میکند یا زمینشان میزند یا درس ساده نبودن بهشان میدهد، آدمهای ساده را دوست دارم، آنان که بوی ناب " آدمی " میدهند

اکثر ما نخواسته و ندانسته وقایع زندگیمان را جذب می کنیم. معتقدیم کنترلی روی آنها نداریم، افکار و احساس هایمان به صورت خودکار عمل می کنند؛ در نتیجه همه چیز را ناخودآگاه و ناخواسته جذب می کنیم. باب دویل

با نگاه پست همه چیز را می توان ننگ شمرد حتی مهر مادر به فرزند را ... حکیم ارد بزرگ



انسان نمی تواند به همه نیکی کند، ولی می تواند نیکی را به همه نشان دهد. رولن



کلمات حباب آبند و اعمال قطره طلا . ضرب المثل شرقی



آدمی با کینه ، زندگی را بر دوستان نیز تنگ می کند . حکیم ارد بزرگ



کار ریشه های تلخ و میوه شیرین دارد. ضرب المثل آلمانی



نگارش اندیشه ها، سرمایه آینده است. ضرب المثل اسپانیائی



فریب بی گناه ، خفتی هولناک در پی دارد . حکیم ارد بزرگ



به همه عشق بورز، به تعداد کمی اعتماد کن، و به هیچکس بدی نکن. شکسپیر



برای خواندن بقیه مطالب به ادامه مطالب برید

حکیم فردوسی توسی :

سخنهای باینده گویم کنون

که دلرا به شادی بود رهنمون

همیشه خردمند و امیدوار

نبیند جز از شادی روزگار



حکیم ارد بزرگ :

اگر پایکوبی و شادی نباشد ، جهان را ارزش زیستن نیست .



حکیم بزرگمهر :

دل  اهل دانش وقتی شاد می گردد که بردبار بوده و مردم بی شرم را به خویش نزدیک نکند .



حکیم خیام نیشابوری :

می خوردن و شاد بودن آیین منست

فارغ بودن ز کفر و دین؛ دین منست

گفتم به عروس دهر کابین تو چیست

گفتــا دل خـرم  تـو کابین  مـن  است

پایکوبی و شادی گردن کشان گواراترین چشمه بارش باران اخم شاهنامه حکیم فردوسی دست نشانده پلید فرمانروای بزرگ نگهداری از مادر و پدر فرزند نانجیب اسطوره ها ارزش شادی سپاه یاران برآزندگان پشتکار گرمای وجود مردان و زنان کهن دوستی و دشمنی در سیاست اهل سیاست گام های قهرمانی پیشوای بی باک سرپرست ناتوان بی پایبندی به نظم سازگاری با گیتی تمنای واپسین در پس کار ناشایست برای روزهای سختر نرمی و بهکامی سخت ترین دلها زمان های ارزشمند نادرست بودن آرزویی آرمانی روشن تجربه و خودساختگی خاطرات تلخ شادی ها و غم ها دشمن شادی سرنوشت کوهستان و دریا راز اندوختن خرد بین خود و همسرت حق آزادی ستیزه جویان روح و بدن نتیجه بردباری آه ستمدیدگان اخبار ریز و درشت ساده کردن هدف یادآوری آرمانها آدم های هدفمند آرمان خواهی برخواستنی نیست

خودآگاهی ملی خوش نامی آدم مادیگرا جوان و ثروت گام نخست آه و بردباری بازی کردار ناپسند زبان خوشرویی بن خرد ساختار باور نجابت زن امنیت خودخواه راه اندیشه و ارزیابی کارمندان نابکار بد اندیش خودخواهی گفتگو با نادان آرامش خبرهای نادرست خود شناسی رَد راستی راستی دیدگاه مردم امید فرهنگ بسوی پیروزی جهان دیگر اشک واژه ها فرهنگ و هنر گذشت شاد زیستن غم ها خرد شادی بدگویی پیمان شکن زایش آموزگار اندیشمند فریاد چوپان بیدار زیستگاه طبیعی خود کامگان خودخواه آرمان

یاد اشک کنش آب و هوا بزمگاه جهان سو سو ی امید پرده پوشی (سانسور) اهل خرد پایداری و تلاش منتقدین پر حرف بردباری و امید پیشرفت مردم ناراست تنهایی کارآمد دستمزد آرامش آز بداندیش خواست همگانی دام نقادان تجربه فریفته نگاه گفتار نیکو آدمهای فرهمند بسامدهای کیهانی پیرامونیان ما نگاه ما خموشی سکوت آتش خشم کُرنش خطر راه آشتی در بسته بردباری آمادگی کردار و رفتار آیین آموزشی منش آدمی بیداری فریبنده خوار نمودن سرباز تاراج و شورش بخت گذشت فراز شایستگان خنده لبخند پیشرفت مستمند

عشق خوی آدمی ویژه گی آدمهای کارآمد راه گم کرده نگاه ما به انسان ها نیروی تنهایی پژوهش گزینش ترانه زاری شادی و امید بدبختی آدم خودبین میزان فر جدایی داوری (قضاوت) مرد دلیر پرتگاه هنرمند و نویسنده مزدور بهترین آموزگار استاد ارزش خویش کودک امروز بی وفایی کارمند نابکار زایش و پویش روشنترین ستاره ها هرج و مرج زخم شمشیر سختی های روزگار سختی های بزرگ ثروت باور به پیروزی آزادگان میهن پرست جشن های پیاپی شیره نوروز بهشت ما بهانه زندگی کتاب ها کینه در بند زندگی روزمره پیران فریبکار زندگی از آغاز سیاه و سفید کردن اینترنت با ارزشترین نشان اندرز بسیار یک شاخه گل اندرز همراه و یاور شایستگی ها رنج

آنكه نداند ونداند كه نداند در جهل مركب ابدالدهر بماند
آنكه نداند و بداند كه نداند لنگان خرك خویش به مقصد برساند
آنكه بداند و نداند كه بداند بیدارش نما بیش از این خفته نماند
آنكه بداند و بداند كه بداند اسب شرف از گنبد گردان برهاند

هيچ كدام از ما نمي‌تواند ديروزش را تغيير دهد، ولي همه‌ي ما مي‌توانيم فرداي خود را تغيير دهيم.((كولين پاول))

-آنگاه که تقدیر نیست و از تدبیر نیز کاری ساخته نیست خواستن اگر با تمام وجود با بسیج همه اندامها

و نیروهای روح و با قدرتی که در صمیمیت است تجلی کند اگر هم هستیمان را یک خواستن کنیم یک

خواستن مطلق شویم و اگر با هجوم و حمله های صادقانه و سرشار از امید و یقین و ایمان بخواهیم پاسخ

خویش را خواهیم گرفت.

۲-خداوندا
از بچگی به من آموختندهمه را دوست بدارم
حال که بزرگ شده ام
و
کسی را دوست می دارم
می گویند:
فراموشش کن

۳-خدایا به من زیستنی عطا کن
که در لحظه ی مرگ بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است
حسرت نخورم
و مردنی عطا کن
که بر بیهودگی اش سوگوار نباشم

۴-خدایا من در کلبه حقیرانه خود کسی را دارم که تو در ارش کبریایی خود نداری
منچون تویی را دارم
وتو چون خود نداری

۵-پروردگارا به من تو فیق عشق بی هوس،تنهایی در انبوه جمعیت و دوست داشتن بی آنکه دوست بداند عنایت فرما

۶-… نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد … نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت

… ولی بسیار مشتاقم … که از خاک گلویم سوتکی سازد … گلوم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ

و بازیگوش … تا که پی در پی دم گرم خویش را بر گلویم سخت بفشارد …. و سراب خفتگان خفته را

آشفته تر سازد … تا بدین سان بشکند دائم سکوت مرگبارم را …

۷-به من بگو نگو ، نمیگویم ، اما نگو نفهم ، که من نمی توانم نفهمم ، من می فهمم .

۸-روزی که بود ندیدم….روزی که خواند نشنیدم
روزی دیدم که نبود….روزی شنیدم که نخواند

۹-خدایا به من توفیق تلاش در شکست
صبر در نومیدی
عظمت بی نام دین بی دنیا
عشق بی هوس عطا کن

۱۰-سرمایه های هر دلی حرف هایی است که برای نگفتن دارد.

۱۱-من هرگز نمی نالم…قرنها نالیدن بس است…میخواهم فریاد بزنم…!اگر نتوانستم سکوت میکنم….

۱۲-همواره روحی مهاجر باش به سوی مبدا به سوی آنجا که بتوانی انسانتر باشی
و از انچه که هستی و هستند فاصله بگیری این رسالته دائمی توست

۱۳-خداوندا به هر کس که دوست میداری بیاموز که عشق از زندگی کردن بهتر است و به هر کس

که دوست میداری بچشان که دوست داشتن از عشق برتر است.

۱۴-هر انسان کتابی است در انتظار خواننده اش.

۱۵-انها(دشمنان)از فهمیدن تو می ترسند.از گاو که گنده تر نمیشوی می دوشنت و از اسب
که دونده تر نمیشوی سوارت میشوند و از خر که قوی تر نمیشوی بارت میکنند. انها از
فهمیدن تو میترسند.

۱۶-ارزش انسان به اندازه حرف هایی هست که برای نگفتن دارد.

۱۷-اگر تنهاترین تنهاها شوم باز خدا هست.او جانشین همه نداشتن هاست.نفرین و آفرین ها
بی ثمر است.اگر تمامی خلق گرگ های هار شوند و از آسمان هول و کینه بر سرم بارد تو
تنهای مهربان و جاوید و آسیب ناپذیر من هستی.ای پناهگاه ابدی !
تو میتوانی جانشین همه بی پناهی ها شوی.

۱۸-عمیقترین و بهترین تعریف از عشق این است که :
عشق زاییده تنهایی است…. و تنهایی نیز زاییده عشق است…
تنهایی بدین معنا نیست که یک فرد بیکس باشد …. کسی در پیرامونش نباشد!
اگر کسی پیوندی ، کششی ، انتظاری و نیاز پیوستگی و اتصالی در درونش نداشته باشد تنها نیست!
برعکس کسی که چنین چنین اتصالی را در درونش احساس میکند…
و بعد احساس میکند که از او جدا افتاده ، بریده شده و تنها مانده است ؛
در انبوه جمعیت نیز تنهاست ……
کتاب نیایش

۱۹-خدایا : «چگونه زیستن »را به من بیاموز ،« چگونه مردن» را خود ، خواهم دانست .
خدایا : رحمتی کن تا ایمان ، نام ونان برایم نیاورد ، قوتم بخش تا نانم را؛ وحتی نامم را در خطر ایمانم افکنم.
تا از آنها باشم که پول دنیا می گیرند وبرای دین کار می کنند ؛ نه آنها که پول دین می گیرند وبرای دنیا کارمی کنند .

۲۰-باور نمی کنم هرگز باور نمی کنم که سال های سال همچنان زنده ماندنم به طول انجامد. یک کاری خواهد شد.

زیستن مشکل است و لحظات چنان به سختی و سنگینی بر من گام می نهند و دیر می گذرند

که احساس می کنم خفه می شوم. هیچ نمی دانم چرا؟ اما می دانم کس دیگری در درون من پا گذاشته است

و اوست مرا چنان بی طاقت کرده است. احساس می کنم دیگر نمی توانم در خود بگنجم

و در خود بیارامم و از بودن خویش بزرگتر شده ام و این جامه بر من تنگی می کند.

این کفش تنگ و بی تا بی قرار!عشق آن سفربزرگ! آه چه می کشم!

چه خیال انگیز و جان بخش است این جا نبودن.

۲۱-معشوق من چنان لطیف است که خود را به « بودن » نیالوده است
که اگر جامه ی وجود بر تن می کرد نه معشوق من بود . . .

۲۲-چه تلخ و غم انگیز است سرنوشت کسی که طبیعت نمی تواند سرش کلاه بگذارد… این سرزمین را

با عقل مصلحت اندیش ساخته اند. پس باید با عقل مصلحت اندیش در آن زیست. و چاره ایی دیگر پیدا نیست

و من «چنین کردم» اما «چنین نبودم» و این دوگانگی مرا همواره دو نیمه می کرد.