هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت

تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است

همواره  مرا  کوی خرابات مقام است

گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست

اندر   طلب  دوست   همی   بشتابم

عمرم  به کران  رسید و  من در خوابم

گیرم که وصال دوست در خواهم یافت

شبي  تنها و  بي فانوس خواهم مرد

دعا کن بعد ديدار تو باشد وقت پايانم  

گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست

رفتن   آسان   بود  ار  واقف  منزل  باشی